JC
Uploaded byJose Casan
390 views

A sida

Embed presentation

Download to read offline
ÍNDICE 1. Introducción. - Historia da SIDA - Qué é a SIDA? 2. Cales son as vías de transmisión? - Relacións sexuais. -Consumo de drogas. -Vía perinatal. 3. Como non se transmite o VIH? 4. Síntomas. - Como afecta o VIH o meu Corpo? · Diarrea · Náuseas · Perda de peso - Qué probas médicas debo facer? 5. Prevención do VIH. · Preservativo masculino · Preservativo feminino · A vacina contra o SIDA · Inxección dun só uso · Controis médicos periódicos 6. O VIH e a Muller · Condicionantes biolóxicos · Condicionantes psicosociais · Un cambio de actitudes a través da información · Controis xinecolóxicos - Problemas menstruais - Infeccións do aparello xenital · Pre-cancro e cancro cervical
7. Embarazo e VIH 8. Entrevistas. · Entrevista I · Entrevista II 9. Estatísticas. · A nivel mundial · Continente africano 10. Bibliografía.
1. INTRODUCCIÓN HISTORIA DA SIDA Michael Worobey ( no centro da imaxe ) nunha das súas expedicións en África para encontrar mostras do virus nos excrementos de chimpancé. A Michael Worobey gústalle pensar que é arqueólogo. No canto de desenterrar vestixios dunha civilización pasada, traballa co rastro dos fragmentos de ADN fósil deixado polo virus da inmunodeficiencia humana (VIH) dende o misterioso momento no que saltou da xungla africana para infectar ó ser humano. A arqueoloxía molecular ten unha parte de laboratorio e outra de campo,e por iso non está exenta de perigos. Worobey viaxou ó Congo por primeira vez no ano 2000, como estudiante graduado do equipo do biólogo británico William Hamilton. O país estaba sumido nunha guerra civil, pero o obxectivo de Hamilton era analizar excrementos de chimpacé. A viaxe custoulle a vida, pois contraeu un tipo de malaria hemorráxica que o matou pouco despois de regresar a Londres. Worobey tamén resultou ferido. Durante os tres seguintes anos volvería aos bosques de Kisangi, buscando os lugares de residencia do chimpancé. Furgar nos excrementos de chimpancé podía ser proveitoso. Despois de case un centenar da análises, Worobey e o seu equipo
localizaron no 2004 restos xenéticos do virus da inmunodeficiencia simia (SIV) nos chimpancés. Probaron,en certa medida, que o SIV xa circulaba nas poboacions destes simios, pero que era xenéticamente moi distinto das variantes de tipo VIH humano predominante, do grupo M (responsable do 95% das infeccións do mundo). Estas diferencias deron un duro golpe á hipótese que suxería que o virus fora transmitido ás poboacións humanas nas campañas de vacinación oral contra a polio levadas a cabo en África (especialmente no Congo) xa que a vacina estaba preparada con tecidos de chimpancé. O misterio da orixe da epidemia permanece. Como puido suceder? E cando? Unha primeira resposta ocultouse no interior de varios anacos de fígado, bazo e cerebro dun chimpancé femia bautizada como Marilyn. Pasara inadvertida durante case dez anos no fondo dunha neveira do Instituto Nacional do Cancro dos Estados Unidos. O animal foi capturado nun lugar non especificado de África e enviado á Base Holloman en 1963, lugar onde sometían aso chimpancés a todo tipo de torturas dentro do programa de adestramento de voos espaciais. Moitos morreron, ningún voou, pero os monos fixeron posible que o home chegara a Lúa 6 anos despois. A Marilyn debémoslle máis,en 1985, cando xa se sabía que a SIDA estaba ocasionada por un virus, os investigadores acharon anticorpos no sangue da vella mona, que aínda vivía. Eso mereceu
que os restos foran conservados tras a súa morte, posto que nun futuro poderían ser útiles. Ata que un investigador limpou esa neveira. Sospeitou que eses anacos de chimpancé poderían ser valiosos e polo tanto, envioullos á investigadora Beatrice Hahn. Ela lanzou unha bomba científica nunha conferencia de retrovirus celebrada en Chicago en 1999, e o mundo pensou que se atopara co eslabón perdido da SIDA: Marilyn fora infectada por unha variante de SIV tan parecida ó VIH, que forzosamente compartían un antecesor común: o virus saltou dende os chimpancés ós humanos. Hai outra peza deste crebacabezas: un home africano que morreu no1959, ao que agora a ciencia considera o primeiro enfermo constatado de SIDA. Despois do seu traballo con chimpancés, Worobey embarcouse nunha busca para “pescar” fragmentos antigos de material xenético de VIH en mostras de tecidos humanos que viñan de África Central (de 40 anos antes). Pero non é nada doado obter tecidos de africanos mortos facía catro décadas. As neveiras e a electricidade non abundan nin sequera hoxe nalgúns lugares de África. Os tecidos salváronse da destrucción ó ser impregnados en cera de parafina (un método usado na actualidade para conservar biopsias) e viaxaron dende a universidade africana ata o laboratorio de Worobey en Arizona. Pero resulta moito máis difícil rastrear un virus como a SIDA e agardar recompensa. Dos 27 bloques de tecido e cera, o equipo de Worobey cantou bingo nun só: 48 fragmentos xenéticos do VIH tipo 1, do grupo M. Pero, a quen pertencían? Sabemos que era unha muller nova, duns 28 anos, que en 1960 tiña algunha clase de anormalidade nos seus nódulos linfáticos, e que acudiu ao médico para que lle fixeran unha biopsia. E é interesante, posto que a hinchazón destes nódulos soe ser o primeiro síntoma de que alguén foi infectado polo VIH, antes de que se desenrole a SIDA. A nova peza do crebacabezas cambia profundamente o retrato dunha pandemia que ata a fecha infectou a uns sesenta millóns de persoas no mundo e matou case a metade. Falamos do VIH, pero en realidade hai moitas variantes. Coñécense dúas especies , o VIH-1 que é o predominante e o VIH-2, máis raro, propio de África occidental e menos contaxioso. O VIH-1 divídese en tres grandes grupos (M,N e O). O grupo M é o máis estendido.
A SIDA podería ter dado a súa primeira poutada en África tan cedo como en 1884, tan só dous anos despois de que morrera Charles Darwin. E posiblemente mataba a xente antes de que se afundise o Titanic. O seu crecemento resultou exponencial. En 1960 xa circulaban varios tipos de virus que aniquilaban as defensas inmunolóxicas en África central a un ritmo relativamente reducido. En silencio, ocultándose trala máscara doutras infeccións que aparecen cando se derruba o sistema inmune. Segundo Worobey, a clave é a tuberculose. Incluso hoxe é a doenza que mata a máis infectados pola SIDA, e é difícil dicir se alguén padece só tuberculose ou se a ten por culpa dunha infección do virus. Infección da tuberculose. Jaren DIamond, profesor de Xeografía da Universidade de Berkeley, suxeriu que durante miles de anos, os cazadores humanos que descarnaban ós chimpancés poderían haberse contaxiado ocasionalmente polo virus. Pero fixo falta moito máis para que se producira unha pandemia como a actual. Segundo este experto, se a SIDA se estableceu nas poboacións humanas de forma definitiva nos últimos 50 anos, é precisamente polo crecemento destas poboacións ata alcanzar os estándares modernos, o que facilita o contaxio masivo.O virus necesita
cultivarse nunha poboación numerosa, pero antes de 1900 non había en África cidades grandes. Creceu en silencio durante a primeira metade do século XX. Dende as profundidades da selva, o virus podería ter alcanzado Léopoldville posiblemente a través dos cazadores de chimpancés que ían aos núcleos urbanos para vender a súa carne ou comerciar con ela. Dende logo, é unha especulación. A segunda parte desta historia comeza no outono de 1989. O doutor Michael Gottlieb atopou na súa consulta un home branco que tiña a boca chea de substancia pastosa branca , estaba moi delgado e pálido e víanselle dificultades para respirar. Unha broncoscopia revelou que os seus pulmóns estaban invadidos por un protozoo chamado Pneumocystis carinii, causante dunha pneumonía moi rara (PCP), a veces vista en grupos de anciáns ou nenos prematuros. As análises de sangue mostraron que o enfermo tiña unha proporción moi baixa de células T, encargadas de avisar ás defensas humanas cando se produce unha infección. O fungo que lle corroía a boca contaxiábase por vía sexual. O paciente morreu. Pero non foi o único caso. Que estaba ocorrendo para que homes sen antecedentes clínicos, que apenas excedían dos trinta, rematasen como esqueletos, coas súas defensas derrubadas sen que a ciencia médica puidese facer nada? Só tiñan unha cousa en común: eran gays, ademais algúns inxectábase drogas. A maioría mostraba un tipo moi raro de cáncer de pel, o sarcoma de Kaposi. Os expertos dos CDC pediron máis fondos, pero comezaban a sufrir as consecuencias da reaganomics, a política de recorte orzamentario da nova administración de Reagan. O mesmo Curran, ó fronte do seu departamento, só puido conseguir 200.000 dólares para intentar realizar un estudo a escala nacional. No Nadal de 1981 xa morreran 270 persoas, aínda que non todas eran homosexuais. A mediados de 1982, os investigadores pescudaron que o mal estendíase a través de drogadictos que usaban xiringas. En Xuño dese mesmo ano, os investigadores xa tiñan constancia de que un de cada catro homes con PCP era heterosexual. Tamén se
descubrira que a enfermidade prendera con forza en Haití. Nalgúns casos diagnosticados as persoas eran hemofílicas e recibiran transfusións de sangue do factor VIII, necesario para a coagulación. En Decembro de 1982, EEUU contabilizaba 788 casos confirmados. O 42% non pertencían a ningún grupo de risco, nin eran homosexuais, nin drogadictos nin hemofílicos. A enfermidade foi bautizada como SIDA (Síndrome de Inmunodeficiencia Adquirida). Ese mesmo ano os CDC anunciaron os casos de catro bebes con SIDA. Ningún recibira transfusións, pero as súas nais tiñan a enfermidade ou eran drogadictas que usaban xiringas por vía intravenosa. Deduciuse disto que a enfermidade podía pasar de nai a fillo. Cambiou a percepción de repente: todo o mundo podía caer nas garras da SIDA. En Maio de 1983, John Maddox, director da prestixiosa revista Nature denunciou ós gays como “a ameaza máis obvia para a sanidade” Ata 1985 o virus non sería identificado. A prensa norteamericana acadou co nome e apelidos do culpable: Gaetan Dugas, quen segundo os investigadores mantivera arredor de 750 contactos sexuais entre 1978 e 1982. Foi considerado como a persoa que introduciu a epidemia a Estados Unidos. Xa transcorreu un cuarto de século e para Fauci aínda estamos na metade da tormenta. “Hai 33 millóns de persoas que viven co virus da SIDA. O ano pasado houbo 2 millóns de mortos e 2,7 millóns de infectados.
As mulleres contabilizan a metade das infeccións. En España diagnosticáronse 1.464 casos de SIDA en 2007, segundo o Instituto de Saúde Carlos III. Hai boas novas: o numero de infectados nalgúns países africanos está en descenso e arredor de 3 millóns de persoas están recibindo tratamentos antirretrovirais en países en vías de desenvolvemento. Este milagre debese fundamentalmente a dúas persoas: Bill Gates e George Bush, cuxa imaxe política é desastrosa pero en 2003 mobilizou 48.000 millóns de dólares para combate-la SIDA, tuberculose e a malaria. Ata o momento tódolos intentos por achar a vacina fracasaron. Fauci conclúe co seguinte: “Temos aínda moito que aprender” QUE É O VIH? O VIH ou virus da Inmunodeficiencia Humana é un microorganismo, axente infeccioso encadrado no xénero Lentivirus( caracterizado por un longo período de incubación). Este virus ataca o Sistema Inmunolóxico (S.I) das persoas , debilitándoo e facéndoas vulnerables ante unha serie de infeccións, algunhas das cales poñen en perigo a vida. Un virus é unha forma de vida moi simple se a comparamos cunha bacteria, unha célula ou un animal.Como os virus non son capaces de reproducirse por si mesmos necesitan utilizar a outros seres vivos para poder multiplicarse e sobrevivir. En moitos sentidos un virus é un parasito. No noso organismo o virus parasita as células do noso S.I comunmente coñecidas como “glóbulos brancos” destruíndoos ou facendo que deixen de cumprir a súa función. Por ese motivo, pasado un tempo, a acción do virus sobre o noso S.I fai que perda a súa eficacia e deixe de protexernos contra as infeccións e enfermidades as que estamos permanentemente expostos. Nese momento aparecen unha serie de signos, síntomas
e enfermidades as que, en conxunto, se lles chama Síndrome de Inmunodeficiencia Adquirida ou SIDA. As enfermidades relacionadas coa inmunodeficiencia ocorren cando o sistema inmunolóxico é menos activo do normal, dando lugar a infeccións que poden poñer en perigo a vida. A inmunodeficiencia tamén pode ser resultado dunha enfermidade xenética como a inmunodeficiencia severa combinada, por exemplo. O VIH é un retrovirus. Que quere dicir isto? Pois que o seu código xenético non está escrito en ADN, senón en ARN. De ahí ven o nome de retrovirus, e tamén “antirretroviral” para os fármacos que buscan reducir a súa actividade ou eliminalo. Linfocito T infectado polo virus da SIDA. Unha persoa infectada por este virus é seropositiva e pasa a desenvolver un cadro de SIDA cando o seu nivel de linfocitos T CD4 descende por baixo de 200 células por mililitro de sangue.
2. CALES SON AS VÍAS DE TRANSMISIÓN? Relacións sexuais. É a vía de transmisión máis importante a nivel mundial. En todas as relacións sexuais que inclúan penetración anal, vaxinal, ou sexo oral é necesario utilizar o preservativo para evitar a infección ou previr a transmisión do virus á respectiva parella. O preservativo tamén evita a transmisión de outras ETS (enfermidades de transmisión sexual) que poden empeorar aínda máis a saúde das persoas seropositivas. O risco é maior cantas máis relacións sexuais se teñan sen protección, pero unha soa relación pode ser suficiente para transmiti-lo virus. A multiplicidade de parellas aumenta considerablemente o risco de transmisión. A contaminación realízase a través de lesións microscópicas que se producen durante a penetración. As relacións sexuais anais son as máis infectivas porque son as máis traumatizantes. Consumo de drogas. O compartir agullas, xiringas ou outros instrumentos necesarios para a inxección de drogas por vea é a causa máis frecuente tanto en Galicia coma en España de transmisión do VIH. O consumo de drogas é un problema con grandes repercusións para a saúde ; ademais toda a droga , pode modificar a capacidade do individuo de tomar as medidas de prevención axeitadas.
Se unha persoa seropositiva utiliza xiringa e agulla, nelas quedarán residuos de sangue, e se o sangue entra en contacto coa culler ou o recipiente que se use para preparar a dose, tamén estes quedarán contaminados. Ao mesmo tempo non é conveniente tirar a xiringa e agulla a calquera sitio xa que outras persoas poderían pincharse con elas. Os instrumentos de tatuaxe, agullas de acupuntura, follas de afeitar e tesoiras, tamén poden ser vehículos de transmisión se non se cumpren as normas hixiénico-sanitarias correspondentes. Vía perinatal. A última vía de transmisión é a chamada vía perinatal, a que se produce durante o embarazo ao transmitir o virus ao feto. Unha muller seropositiva que está embarazada ten entre un 15% e un 20% de posibilidades de transmitir a infección ao feto durante o embarazo, o parto , ou a lactación materna. Esta posibilidade pode reducirse, sobre todo se a muller foi tratada durante o embarazo mediante tratamento antirretroviral, e levou a cabo un control xinecolóxico.
3. COMO NON SE TRANSMITE O VIH?  A saliva, as bágoas ou a suor non transmiten o VIH, xa que nestes fluídos o VIH se encontra en menor cantidade da necesaria para producir infección.  A convivencia diaria con persoas infectadas compartindo cubertos, toallas, baños, non supón, en ningún modo, risco de contaxio.  Tódalas doazóns de sangue, plasma ou órganos se controlan adecuadamente no noso país dende 1987, de modo que o risco de infección é practicamente nulo. 4. SÍNTOMAS. Como afecta o VIH ó meu corpo? Como todo axente infeccioso , cando o VIH penetra no corpo humano é recoñecido como estraño e desencadéase unha resposta do sistema inmunolóxico para tratar de conte-la infección. Prodúcense deste xeito anticorpos contra o VIH que se detectan mediante probas de laboratorio. Cos tratamentos actuais conseguiuse que a maioría das persoas afectadas polo VIH vivan máis tempo e cunha mellor calidade de vida. Dende que unha persoa sabe que é seropositiva debe acudir á consulta hospitalaria correspondente. Terá que visita-lo seu médico periodicamente, incluso aínda que se encontre ben. Hai que realizar controis periódicos para ter a seguridade de que o tratamento se inicia no momento axeitado e preciso.
-PERDA DE PESO. Solucións: · Enriquecer as comidas con queixo relado, ovo nas sopas… · Comer entre horas cousas que gusten: iogur, cremas… · Unha vez descartada a existencia de enfermidade de base, o médico valorará se está indicado o tratamento cun estimulante do apetito. - NÁUSEAS. Solucións: · Evitar comidas graxas e moi condimentadas. · Facer comidas escasas e repartidas para non te-lo estómago baleiro. · Despois das comidas relaxarse en posición semi-sentada. · O médico decidirá a necesidade de medicación antinauseosa. - DIARREA. Solucións: · Comidas frecuentes, en escasa cantidade e de elaboración sinxela (cocida ou á prancha). Que probas médicas debo facer? No caso de ter vivido situacións de posible contaxio pódese saír de dúbidas mediante unha analítica de sangue . Para facela é preciso o consentimento do paciente e o resultado desta proba é confidencial. É importante diagnosticar a infección o antes posible para tomar decisións beneficiosas para a saúde do afectado (atencións, coidados, tratamentos, etc.). Esta proba detecta os anticorpos producidos polo organismo como reacción á presencia do virus, pero non o virus en si mesmo nin os seus compoñentes. Cando o resultado é negativo, non hai que realizar , en principio, ningunha outra proba, aínda que poden producirse algúns resultados negativos que sexan falsos, se a proba se fai durante o “período ventá” : este é o tempo que pasa dende que a persoa se infecta ata que se producen anticorpos no organismo. Oscila entre 3 semanas e 3 meses (excepcionalmente 6 meses ou máis). Cada caso debe ser valorado individualmente. Se o resultado é positivo hai que realizar unha segunda análise para confirma-lo resultado.
5. Prevención do VIH. A única causa da transmisión é o intercambio de fluídos corporais, en concreto o sangue e as secrecións xenitais. O VIH non se pode transmitir pola respiración, o contacto casual ou por dar a man, pola contra, é posible que se transmita entre persoas a través do bico boca a boca, se as persoas teñen pequenas feridas nas enxivas. Os métodos de prevención do VIH máis destacados son; o preservativo masculino, o preservativo feminino, as vacinas, a utilización de inxección de un só uso e os controles médicos periódicos. - Preservativo masculino: O preservativo masculino de látex é a tecnoloxía individual dispoñible máis eficaz para a reducción da transmisión sexual do VIH e outras infeccións de transmisión sexual. Moitos estudos demostran que o preservativo foi o causante da reducción do VIH alí donde o sida xa se estendera con forza. O risco de transmisión durante o sexo oral é moito menor, aínda que se describiron algúns casos de transmisión por esta vía. Por iso tamén é aconsellable usar preservativo neste caso.
- Preservativo feminino: Aínda que se probou a súa efectividade a hora de previr un embarazo e de ser aceptado polas usuarias, o preservativo feminino aínda non alcanzou todo o seu potencial dentro dos programas nacionais debido ao seu coste relativamente alto. Espérase que o uso deste método logre unha amplia difusión, o que suporía unha importante prevención das infeccións de transmisión sexual, entre elas o VIH. - A vacina contra o VIH. As medidas citadas anteriormente poden frenar a propagación do VIH, pero a verdadeira esperanza para acabar ca epidemia está nas vacinas. Aínda que o seu desenvolvemento presenta grandes retos. A capacidade de mutación do virus é extremadamente rápida, o que permite esquivar as armas coas que se intenta neutralizar.
Moitos científicos de empresas farmacéuticas e biotecnolóxicas, laboratorios académicos e institucións gobernamentais adican todos os seus esforzos á búsqueda dunha vacina contra o VIH. Para iso, céntranse en diferentes etapas do ciclo vital do virus. O malo é que non se esperan obter grandes avances nun futuro próximo. O desenvolvemento dunha vacina eficaz implica moito máis que obter resultados científicos precisos. Supón tamén, asegurarse de que sea asequible para os países en vías de desenvolvemento, fácil de transportar, almacenar e administrar. - Inxeccións dun só uso. Compartir material de inxección conleva un risco moi alto de contaxio. Na actualidade esta práctica queda atribuída as persoas que se inxectan drogas ilegales. A prevención céntrase na utilización de material de inxección ( xiringas e agullas ) dun só uso e recipiente individual ou de esterilización correcta en cada nova utilización.
- Controis médicos periódicos. Toda persoa seropositiva aínda que se encontre en perfecto estado, debe acudir a revisións médicas periódicas co seu médico correspondente, quen marcará a frecuencia das visitas dependendo do estado inmunolóxico no que se encontre a persoa. No caso das mulleres seropositivas, é preciso acudir cada seis meses ó xinecólogo, xa que a detención a tempo dalgunhas enfermidades vaxinais é fundamental para tratalas mellor. 6. A MULLER E O VIH. Ó principio cando esta enfermidade aínda non era moi coñecida, a SIDA asociouse aos homes hemofílicos, homosexuais e aos consumidores de drogas por vía parenteral de xeito que daba a sensación de que as mulleres non podían infectarse. Isto favoreceu durante anos a que as mulleres non tivesen conciencia de poderse infectar e non integrasen nas súas relacións sexuais as prácticas máis seguras.
A consecuencia disto é que as últimas estatísticas revelan que un de cada cinco novos casos son mulleres, e que no 90% dos casos de mulleres a nivel mundial a vía de transmisión foi heterosexual. Existen ademais, condicionantes biolóxicos e psicolóxicos que favorecen por sí mesmos que cada día exista un maior número de mulleres infectadas. CONDICIONANTES BIOLÓXICOS. O risco de que a transmisión sexual sexa de home a muller é ata catro veces maior que de muller a home por varios factores biolóxicos: 1.O seme ten máis capacidade de infectarse que o fluxo vaxinal porque a concentración vírica do seme é moito maior que a dos fluídos vaxinais. 2.Na penetración vaxinal as mulleres expoñen unha superficie mucosa (superficie vulvar, vaxinal e cervical) que resulta máis fráxil e con maiores posibilidades de que se produzan diminutas feridas ou danos nas mucosas. Esas mínimas erosións son vías abertas que posibilitan a entrada do virus contido no seme a través do sangue da muller. No home o pene está recuberto de pel que é un elemento moito máis resistente cás mucosas. 3. As Enfermidades de Transmisión Sexual (ETS) incrementan o risco da infección por VIH xa que inflaman e erosionan as mucosas xenitais e facilitan a penetración do virus. Algunhas ETS nas mulleres permanecen case sen presentar síntomas e non son tratadas durante moito tempo, debido a isto moitas mulleres poden estar nesa situación sen sabelo. 4.O tempo de exposición da mucosa xenital ó seme, é maior que o tempo en contacto do pene e a mucosa xenital durante o acto sexual.
CONDICIONANTES PSICOSOCIAIS. Existen diversas razóns de índole psicosocial que provocan unha maior vulnerabilidade da muller hacia a infección do VIH. Estas razóns están asociadas frecuentemente ás mulleres que se atopan nunha situación de discriminación en termos socioeconómicos e culturais: 1. Na toma de decisións e control na relación de parella. 2. No rechazo do uso de condóns polo home. 3. Nos mitos a través dos cales se identifica o amor cunha situación máxica na que se difunden ideas sobre a expresión do amor, pero nas que non se soe identificar o sexo e o preservativo. UN CAMBIO DE ACTITUDES A TRAVÉS DA INFORMACIÓN. Debemos ser conscientes da importancia que ten percibir o risco de determinadas, prácticas e conductas que teñen as mulleres. Nalgúns casos as mulleres non puideron negociar sexo máis seguro debido ó rol dominante que sempre se lle deu ó home na parella. Hai que recordar que as mulleres que só tivesen unha parella poden estar en risco xa que a outra persoa puido ter outras parellas anteriormente. É necesario chegar a un pacto de sexo máis seguro, para isto a información non é suficiente, senón que é necesario traballar as actitudes. 1. Todas e todos podemos estar expostos a infectarnos, debemos coñecer cómo se transmite e cómo evitar a infección. 2.O sexo require tomar precaucións que todas e todos podemos cumprir. 3.Os cambios para protexerse da transmisión sexual poden ser positivos e non necesariamente restrictivos, porque requiren: -sentirse responsable dos propios actos -autoestimarse o suficiente como para non aceptar que o outro nos expoña a riscos. -mellorar as relacións home-muller, conseguir o respecto mutuo, a capacidade da muller para participar nas decisións sobre o seu desexo e o diálogo aberto sobre os desexos e riscos. -explorar o que significa sexualidade para as mulleres.
Todos debemos coñecer os detalles sobre a transmisión sexual do VIH. É necesario situar o risco na súa xusta medida e acotar o máximo posible estas prácticas arriesgadas. EVITAR SÍ ·Seme ou líquido preseminal na vaxina ou ano. ·Contacto directo entre vaxina e pene. ·O seme na boca. ·Intercambio de xoguetes sexuais, sen protección ou desinfección. · Contacto entre fluxo vaxinal e boca. ·Sí a fantasías, comunicar gustos, preferencias, desexos, pactar e negociar para protexernos. ·Sí a caricias, bicos e masaxes. ·Sí a negarse a ter prácticas de risco sen protección ou a facer algo que non se desexa. ·Sí a protección:preservativos,guantes de goma, “pañuelos de látex”, “film de cociña”. Hai que pensar que o coidado mutuo tamén é un xesto afectivo. -É prefirible pactar co sexo máis seguro dialogando fóra do momento das relacións sexuais. -Pactar non é establecer unha batalla, polo tanto, hai que facelo no terreo do diálogo, non de coaccións, ultimátums, enfados ou boicots. -O pacto non se alcanza dunha soa vez. Hai que dialogar, dando tempo ao outro para que procese os seus sentimentos, sostendo firme a decisión de evitar as situacións de risco.
CONTROIS XINECOLÓXICOS Ás veces os primeiros signos dunha enfermidade relacionada co VIH na muller poden ser xinecolóxicos, asociados con infeccións da vulva, vaxina e pescozo uterino. Algunhas enfermidades xinecolóxicas producen poucos síntomas e só chegan a descubrirse a través dun control xinecolóxico, por iso é importante iniciar un control xinecolóxico cun especialista con experiencia en VIH. -PROBLEMAS MENSTRUAIS: A miúdo se producen alteracións menstruais (aumento de sangrado, regras prolongadas e máis dolorosas) e incluso desaparición da menstruación en mulleres afectadas polo VIH. Débese en ocasións a trastornos alimentarios (como a falta de nutrientes, perda de peso, a anemia), e o descenso das defensas do sistema inmunolóxico ou incluso como consecuencia dalgúns fármacos. É tamén usual a aparición de infeccións no tracto xenital, sendo frecuentes a candidiase ou a herpes. É importante que no caso de detectar algún de estes problemas, poñerse en contacto co xinecólogo ou especialista, pois é posible que a situación requira atención médica. -INFECCIÓNS DO APARELLO XENITAL. Entre as principais infeccións que afectan ao aparello xenital das mulleres seropositivas destacan; a candidiase, o herpes e as verrugas xenitais.
-Candidiase: está provocada por un fungo (candida) que habita normalmente na vaxina e causa a infección cando se multiplica por unha diminución das defensas. Ás veces a toma dalgúns antibióticos pode favorecer o crecemento das Candidias. Esta infección provoca molestias, escozor vaxinal e da vulva, e presencia en ocasións de fluxo branquecino. O tratamento debe ser recomendado por un especialista pero existen recomendacións que poden chegar a diminuír os sintomas e a evitar a transmisión da infección: -Utilizar compresas en lugar de tampóns. -Utilizar bragas de algodón e pasarlle o ferro para destruir os fungos. -Utilizar preservativos en caso de contacto entre pene, vulva, ano ou boca. -Utilizar mecanismos de barreira se realizase sexo con outra muller. A candidiase vaxinal pode transmitirse ao frotar un sexo con sexo, sexo con boca e por compartir xoguetes sexuais. -Se se utiliza o diafragma hai que esterilizalo xa que os fungos pódense depositar nel. -A candidiase tamén se pode atopar no pene do home xa que é unha infección. -Utilizar preferentemente lubricantes con base de auga xa que aqueles que non conteñen productos químicos favorecen a irritación xenital. -Aplicarse iogures tipo “bio” na zona afectada. -A algunhas persoas foilles útil tomar zume con aloe vera ou facerse baños coa pulpa de aloe vera. -Herpes: o virus da herpes simple é o causante do herpes xenital. A infección caracterízase pola aparición de lesións con aspecto de úlceras pequenas en xenitais e ano. O contaxio prodúcese por contacto directo coas lesións. É posible que recomenden tratamentos con fármacos para trata-la infección, pero ademais as seguintes recomendacións axudan a aliviar os síntomas: -A violeta de xenciana e o iodo aplicado nas lesións pode diminuír a dor.
-En caso de escozor ó ouriñar pode aliviarse ouriñando nun baño de auga quente. -Evitar o contacto no caso de presencia de feridas por herpes na boca ou ao redor dos labios. -Verrugas xenitais: certos tipos de virus de Papiloma humano son os causantes desta infección que se presenta con lesións en forma de coliflor. É posible que produzan dor se se infectan ou sangran ou pode que non produzan molestias. É moi importante un bo control xinecolóxico e a realización de citoloxías cada 3 ou 6 meses xa que, algúns tipos de verrugas están relacionados coa aparición dun cáncer de cérvix e outros cánceres da zona xenital. O contaxio prodúcese por contacto directo coas lesións, polo que é importante e recomendable utilizar sempre o preservativo dende o inicio das relacións sexuais. No caso de verrugas grandes o tratamento consiste na extirpación quirúrxica. PRE-CÁNCER E CÁNCER CERVICAL. Entendemos por pre-cáncer a aparición de lesións que conteñen algunhas células anormais localizadas á entrada do cérvix ou útero e que, sen o tratamento axeitado poderían evolucionar a cáncer. Existen estudios que demostran que os pre-cáncer teñen maior tendencia a progresar con maior rapidez en mulleres seropositivas. É importante a detección precoz a través de exploracións e controis xinecolóxicos , xa que actualmente os pre-cáncer teñen fácil tratamento.
7. EMBARAZO E VIH. A decisión de ter un fillo hoxe en día é un tema en calquera caso que merece especial reflexión. É unha decisión que cambia a vida e supón un alto grado de responsabilidade e compromiso. Optar por ter ou non ter un fillo é hoxe unha decisión voluntaria da muller e a súa parella. -Pode unha muller quedarse embarazada se é seropositiva? Pode haber numerosas opinións a favor e en contra, sen embargo o mellor é informarse ben e valorar a situación de saúde emocional, as propias forzas e os recursos cos que se podería contar para educar ese fillo. É fundamental que a decisión esté ben reflexionada. Non se debe esquecer que existe o risco de transmitir o VIH ao fillo e que este risco será máis baixo canto mellor controlada está a infección do proxenitor. No caso de que unha muller seropositiva se quede embarazada e non desexe ter ese bebé, a lei admite o dereito á interrupción voluntaria do embarazo. No caso de levar a cabo o embarazo, nada más nacer o bebé será examinado para detectarlle o virus VIH. Se a muller se atopa ben controlada da infección (cunha carga viral indetectable e defensas óptimas) as posibilidades de transmisión na actualidade son moi baixas (entre 0-2%), pero non hai que esquecer
que existe a posibilidade de que o virus sexa transmitido durante o embarazo e sobre todo durante o parto. O feito de que o neno teña anticorpos ó nacer non implica que esté infectado, xa que os seus anticorpos poden responder aos da nai e non ser seus propios. Tódolos fillos de nais seropositivas presentan anticorpos e estes negativízanse ao redor dos catro meses despois do parto nun 98-100%. -Cando podería quedarse embarazada? Unha vez que se conte con toda a información necesaria, o mellor momento determínao a parella en conxunto. Para evitar ao máximo o risco para a saúde da nai e do fillo é aconsellable: ·Ter un control médico periódico para saber o número de T4 e a carga viral, xa quen un sistema inmunolóxico debilitado o embarazo pode empeorar a saúde. ·Non padecer calquera outra patoloxía asociada que puidese interferir co embarazo (enfermidades oportunistas, ETS, problemas asociados ó uso de substancias adictivas, etc.) -Pode amamantar ao seu fillo unha muller seropositiva? Existe o risco de transmitir o VIH a través do leite, así que a lactancia materna debe evitarse. -Que ocorre se un home é negativo e unha muller seropositiva e queren ter un fillo? Ante a posibilidade de que ao intentar quedarse embarazada, a muller lle transmita o virus ao home, na actualidade hai varias opcións para evitalo. Unha delas acudir a unha clínica ou servicios de reproducción asistida especializada no manexo de este tipo de técnicas.
-Que se fai no caso contrario de seriscordancia? Ao igual que no caso anterior, existe o risco de que o proxenitor lle transmita o virus á muller. Unha opción é a reproducción asistida. -Qué se fai no caso de que ambos sexan positivos? Neste caso é importante ter en conta o risco de que a outra persoa se reinfecte e se pasen as mutacións que poidan existir dos seus virus. Se de todos xeitos se decide manter relacións sexuais sen protección o máis axeitado é planificalas co fin de conseguir un embarazo nas menores exposicións posibles, na época fértil. Antes é necesario asegurarse de que ambas persoas son fértiles e non teñen nese momento ningunha ETS, e o control da infección é axeitado. Convén falar co médico especializado antes de tomar a decisión. Para reducir máis os riscos cabe a posibilidade de facer autoinseminacións, para elo débese acudir a recibir máis información no centro de atención xinecolóxica. 6. ENTREVISTAS: Entrevista I · Antes do acontecido, tiña información suficiente acerca do SIDA? · Cales foron os seus primeiros síntomas? · En que momento descubriu vostede que estaba afectado polo VIH e como o descubriu? · Podería describirnos como se sentiu ó coñecela noticia? · Despois de isto, como llo comunicou a súa familia? · En canto a medicación, revisións etc. Como é o seu día a día? · Cambiou a súa forma de vela vida dende entón, é decir, houbo un antes e un despois?
· De que maneira influe isto na vida en parella? E no seu grupo de amigos? · E, finalmente, cre que a sociedade é o suficientemente compresiva con persoas coma vostede? Entrevista II · Antes do acontecido, tiña información suficiente acerca do SIDA? · Cales foron os seus primeiros síntomas? · En que momento descubriu vostede que estaba afectado polo VIH e como o descubriu? · Podería describirnos como se sentiu ó coñecela noticia? · Despois de isto, como llo comunicou a súa familia? · En canto a medicación, revisións etc. Como é o seu día a día? · Cambiou a súa forma de vela vida dende entón, é decir, houbo un antes e un despois? · De que maneira influe isto na vida en parella? E no seu grupo de amigos? · E, finalmente, cre que a sociedade é o suficientemente compresiva con persoas coma vostede?
7. ESTATÍSTICAS. Mundial: A rexión do planeta máis gravemente afectada pola epidemia da SIDA é a rexión do sur de África: Este punto do planeta é un dos máis gravemente afectados pola súa pobreza, o que conleva a que as condicións para previla SIDA son nulas.
En África: 8. BIBLIOGRAFÍA. -Vivir e convivir. (Libro administrado polo Centro de Planificación Familiar) -Convivir con el VIH (Libro administrado polo Centro de Planificación Familiar) . -Centro de Planificación Familiar. Coa colaboración das coordinadoras do centro de Monforte de Lemos. -AYUDAR A VIVIR POSITIVAMENTE. (LIBRO) (VALL D´HEBRON HOSPITAL UNIVERSITARIO), indispensable para este traballo xa que del sacamos moita información.
- PÁXINAS WEB CONSULTADAS: http://usuarios.lycos.es/grupal/sida.htm http://www.blogmedicina.com/tag/sida/ www.old.hegoa.efaber.net/graphics/hegoa- pages/SidaAfrica&imgrefurl=http://old.hegoa.efaber.net/topics/docu mentacion/boletines/HegoaCdocBoletin9&usg=__qUgzpP4YNUqcl MKr58d0m- 4y8IA=&h=661&w=716&sz=45&hl=es&start=50&tbnid=Ba0oRV4JfB 4O_M:&tbnh=129&tbnw=140&prev=/images%3Fq%3Dsida%26gbv %3D2%26ndsp%3D20%26hl%3Des%26sa%3DN%26start%3D40 -Medicina y ética, Ignacio Alberola, Juan Moya. Libros MC, Ediciones Palabra, S.A., Madrid. 1991. -http://publications.paho.org/spanish/Libros_SIDA_HIV.pdf AGRADECEMOS A COLABORACIÓN POR PARTE DO CENTRO DE PLANIFICACIÓN FAMILIAR DE MONFORTE DE LEMOS E ÁS PERSOAS QUE NOS OFRECERON O SEU TEMPO E AXUDA PARA AFONDAR NESTE TEMA. CABE MENCIONAR A ATENCIÓN POR PARTE DO NOSO PROFESOR, XOSÉ RAMÓN CASANOVA.

More Related Content

PPT
Creating A PLN --- Mini-Session
byslister
 
PPT
Teaching in the Web 2.0 Era
byslister
 
PPT
Deconstructing Human Video Game-Groupwork
byslister
 
PPT
Online Teaching - Breaking the Distance Barrier
byslister
 
PDF
Milieu
byjeroen_rommes
 
PPT
Nuclear Energy: A Legacy of American Hypocrisy
byigmuska
 
PPT
VIH
byMartita92
 
PPTX
Traballo 2
byqdanimar
 
Creating A PLN --- Mini-Session
byslister
 
Teaching in the Web 2.0 Era
byslister
 
Deconstructing Human Video Game-Groupwork
byslister
 
Online Teaching - Breaking the Distance Barrier
byslister
 
Milieu
byjeroen_rommes
 
Nuclear Energy: A Legacy of American Hypocrisy
byigmuska
 
VIH
byMartita92
 
Traballo 2
byqdanimar
 

Similar to A sida

PDF
A SIDA, a outra pandemia das nosas vidas
byfilmotecaforum
 
PPTX
Traballo 4
byqdanimar
 
PDF
Ets
byDavid Casado Bravo
 
PPS
SIDA
byfgnfsgn
 
PDF
Enfermedades infecciosas Yaiza Muñiz y Laura Romero 1º Bac D
byLauraeYaiza
 
PPT
Grupo 1 Cristian , Angela , Almudena E Alba
byguest4e917b3
 
PPT
Grupo 4 brais, carlos, javier e martín
byguest099d41f
 
PPT
El lenguaje de la vida
byFilosofía Luis IES Otero Pedrayo Ourense
 
PPT
PresentacióN Cmc (Power Point)
byguest8f83c7
 
PPTX
Evolución da información do ébola
byxultikaslide
 
PPTX
O ÉBOLA E OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN
byxultikaslide
 
A SIDA, a outra pandemia das nosas vidas
byfilmotecaforum
 
Traballo 4
byqdanimar
 
Ets
byDavid Casado Bravo
 
SIDA
byfgnfsgn
 
Enfermedades infecciosas Yaiza Muñiz y Laura Romero 1º Bac D
byLauraeYaiza
 
Grupo 1 Cristian , Angela , Almudena E Alba
byguest4e917b3
 
Grupo 4 brais, carlos, javier e martín
byguest099d41f
 
El lenguaje de la vida
byFilosofía Luis IES Otero Pedrayo Ourense
 
PresentacióN Cmc (Power Point)
byguest8f83c7
 
Evolución da información do ébola
byxultikaslide
 
O ÉBOLA E OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN
byxultikaslide
 

More from Jose Casan

PPT
Impacto ambiental
byJose Casan
 
PPS
Dignidad japonesa
byJose Casan
 
PPS
Route and spring water in lemos valley
byJose Casan
 
PPS
Ruta y fuentes del Valle de Lemos
byJose Casan
 
PPT
Reproduccion sexual en animales y plantas
byJose Casan
 
PPT
Fermentacion dos azucares: Cerveza
byJose Casan
 
PPT
Extinciones
byJose Casan
 
PPT
ViñOs De Galicia
byJose Casan
 
PPT
Recursos Minerales
byJose Casan
 
PPT
Energias Renovables
byJose Casan
 
PPT
Apaisaxe e os Residuos
byJose Casan
 
PDF
Residuos Peligrosos
byJose Casan
 
PPT
Relaciones entre el Hombre y el Medio Ambiente
byJose Casan
 
PPT
La EducacióN Medioambiental
byJose Casan
 
PDF
Centrales Nucleares
byJose Casan
 
PDF
Enerxías Renovables
byJose Casan
 
PPS
Como Crear Paginas Web
byJose Casan
 
Impacto ambiental
byJose Casan
 
Dignidad japonesa
byJose Casan
 
Route and spring water in lemos valley
byJose Casan
 
Ruta y fuentes del Valle de Lemos
byJose Casan
 
Reproduccion sexual en animales y plantas
byJose Casan
 
Fermentacion dos azucares: Cerveza
byJose Casan
 
Extinciones
byJose Casan
 
ViñOs De Galicia
byJose Casan
 
Recursos Minerales
byJose Casan
 
Energias Renovables
byJose Casan
 
Apaisaxe e os Residuos
byJose Casan
 
Residuos Peligrosos
byJose Casan
 
Relaciones entre el Hombre y el Medio Ambiente
byJose Casan
 
La EducacióN Medioambiental
byJose Casan
 
Centrales Nucleares
byJose Casan
 
Enerxías Renovables
byJose Casan
 
Como Crear Paginas Web
byJose Casan
 

A sida

  • 1.
    ÍNDICE 1. Introducción. - Historiada SIDA - Qué é a SIDA? 2. Cales son as vías de transmisión? - Relacións sexuais. -Consumo de drogas. -Vía perinatal. 3. Como non se transmite o VIH? 4. Síntomas. - Como afecta o VIH o meu Corpo? · Diarrea · Náuseas · Perda de peso - Qué probas médicas debo facer? 5. Prevención do VIH. · Preservativo masculino · Preservativo feminino · A vacina contra o SIDA · Inxección dun só uso · Controis médicos periódicos 6. O VIH e a Muller · Condicionantes biolóxicos · Condicionantes psicosociais · Un cambio de actitudes a través da información · Controis xinecolóxicos - Problemas menstruais - Infeccións do aparello xenital · Pre-cancro e cancro cervical
  • 2.
    7. Embarazo eVIH 8. Entrevistas. · Entrevista I · Entrevista II 9. Estatísticas. · A nivel mundial · Continente africano 10. Bibliografía.
  • 3.
    1. INTRODUCCIÓN HISTORIA DASIDA Michael Worobey ( no centro da imaxe ) nunha das súas expedicións en África para encontrar mostras do virus nos excrementos de chimpancé. A Michael Worobey gústalle pensar que é arqueólogo. No canto de desenterrar vestixios dunha civilización pasada, traballa co rastro dos fragmentos de ADN fósil deixado polo virus da inmunodeficiencia humana (VIH) dende o misterioso momento no que saltou da xungla africana para infectar ó ser humano. A arqueoloxía molecular ten unha parte de laboratorio e outra de campo,e por iso non está exenta de perigos. Worobey viaxou ó Congo por primeira vez no ano 2000, como estudiante graduado do equipo do biólogo británico William Hamilton. O país estaba sumido nunha guerra civil, pero o obxectivo de Hamilton era analizar excrementos de chimpacé. A viaxe custoulle a vida, pois contraeu un tipo de malaria hemorráxica que o matou pouco despois de regresar a Londres. Worobey tamén resultou ferido. Durante os tres seguintes anos volvería aos bosques de Kisangi, buscando os lugares de residencia do chimpancé. Furgar nos excrementos de chimpancé podía ser proveitoso. Despois de case un centenar da análises, Worobey e o seu equipo
  • 4.
    localizaron no 2004restos xenéticos do virus da inmunodeficiencia simia (SIV) nos chimpancés. Probaron,en certa medida, que o SIV xa circulaba nas poboacions destes simios, pero que era xenéticamente moi distinto das variantes de tipo VIH humano predominante, do grupo M (responsable do 95% das infeccións do mundo). Estas diferencias deron un duro golpe á hipótese que suxería que o virus fora transmitido ás poboacións humanas nas campañas de vacinación oral contra a polio levadas a cabo en África (especialmente no Congo) xa que a vacina estaba preparada con tecidos de chimpancé. O misterio da orixe da epidemia permanece. Como puido suceder? E cando? Unha primeira resposta ocultouse no interior de varios anacos de fígado, bazo e cerebro dun chimpancé femia bautizada como Marilyn. Pasara inadvertida durante case dez anos no fondo dunha neveira do Instituto Nacional do Cancro dos Estados Unidos. O animal foi capturado nun lugar non especificado de África e enviado á Base Holloman en 1963, lugar onde sometían aso chimpancés a todo tipo de torturas dentro do programa de adestramento de voos espaciais. Moitos morreron, ningún voou, pero os monos fixeron posible que o home chegara a Lúa 6 anos despois. A Marilyn debémoslle máis,en 1985, cando xa se sabía que a SIDA estaba ocasionada por un virus, os investigadores acharon anticorpos no sangue da vella mona, que aínda vivía. Eso mereceu
  • 5.
    que os restosforan conservados tras a súa morte, posto que nun futuro poderían ser útiles. Ata que un investigador limpou esa neveira. Sospeitou que eses anacos de chimpancé poderían ser valiosos e polo tanto, envioullos á investigadora Beatrice Hahn. Ela lanzou unha bomba científica nunha conferencia de retrovirus celebrada en Chicago en 1999, e o mundo pensou que se atopara co eslabón perdido da SIDA: Marilyn fora infectada por unha variante de SIV tan parecida ó VIH, que forzosamente compartían un antecesor común: o virus saltou dende os chimpancés ós humanos. Hai outra peza deste crebacabezas: un home africano que morreu no1959, ao que agora a ciencia considera o primeiro enfermo constatado de SIDA. Despois do seu traballo con chimpancés, Worobey embarcouse nunha busca para “pescar” fragmentos antigos de material xenético de VIH en mostras de tecidos humanos que viñan de África Central (de 40 anos antes). Pero non é nada doado obter tecidos de africanos mortos facía catro décadas. As neveiras e a electricidade non abundan nin sequera hoxe nalgúns lugares de África. Os tecidos salváronse da destrucción ó ser impregnados en cera de parafina (un método usado na actualidade para conservar biopsias) e viaxaron dende a universidade africana ata o laboratorio de Worobey en Arizona. Pero resulta moito máis difícil rastrear un virus como a SIDA e agardar recompensa. Dos 27 bloques de tecido e cera, o equipo de Worobey cantou bingo nun só: 48 fragmentos xenéticos do VIH tipo 1, do grupo M. Pero, a quen pertencían? Sabemos que era unha muller nova, duns 28 anos, que en 1960 tiña algunha clase de anormalidade nos seus nódulos linfáticos, e que acudiu ao médico para que lle fixeran unha biopsia. E é interesante, posto que a hinchazón destes nódulos soe ser o primeiro síntoma de que alguén foi infectado polo VIH, antes de que se desenrole a SIDA. A nova peza do crebacabezas cambia profundamente o retrato dunha pandemia que ata a fecha infectou a uns sesenta millóns de persoas no mundo e matou case a metade. Falamos do VIH, pero en realidade hai moitas variantes. Coñécense dúas especies , o VIH-1 que é o predominante e o VIH-2, máis raro, propio de África occidental e menos contaxioso. O VIH-1 divídese en tres grandes grupos (M,N e O). O grupo M é o máis estendido.
  • 6.
    A SIDA poderíater dado a súa primeira poutada en África tan cedo como en 1884, tan só dous anos despois de que morrera Charles Darwin. E posiblemente mataba a xente antes de que se afundise o Titanic. O seu crecemento resultou exponencial. En 1960 xa circulaban varios tipos de virus que aniquilaban as defensas inmunolóxicas en África central a un ritmo relativamente reducido. En silencio, ocultándose trala máscara doutras infeccións que aparecen cando se derruba o sistema inmune. Segundo Worobey, a clave é a tuberculose. Incluso hoxe é a doenza que mata a máis infectados pola SIDA, e é difícil dicir se alguén padece só tuberculose ou se a ten por culpa dunha infección do virus. Infección da tuberculose. Jaren DIamond, profesor de Xeografía da Universidade de Berkeley, suxeriu que durante miles de anos, os cazadores humanos que descarnaban ós chimpancés poderían haberse contaxiado ocasionalmente polo virus. Pero fixo falta moito máis para que se producira unha pandemia como a actual. Segundo este experto, se a SIDA se estableceu nas poboacións humanas de forma definitiva nos últimos 50 anos, é precisamente polo crecemento destas poboacións ata alcanzar os estándares modernos, o que facilita o contaxio masivo.O virus necesita
  • 7.
    cultivarse nunha poboaciónnumerosa, pero antes de 1900 non había en África cidades grandes. Creceu en silencio durante a primeira metade do século XX. Dende as profundidades da selva, o virus podería ter alcanzado Léopoldville posiblemente a través dos cazadores de chimpancés que ían aos núcleos urbanos para vender a súa carne ou comerciar con ela. Dende logo, é unha especulación. A segunda parte desta historia comeza no outono de 1989. O doutor Michael Gottlieb atopou na súa consulta un home branco que tiña a boca chea de substancia pastosa branca , estaba moi delgado e pálido e víanselle dificultades para respirar. Unha broncoscopia revelou que os seus pulmóns estaban invadidos por un protozoo chamado Pneumocystis carinii, causante dunha pneumonía moi rara (PCP), a veces vista en grupos de anciáns ou nenos prematuros. As análises de sangue mostraron que o enfermo tiña unha proporción moi baixa de células T, encargadas de avisar ás defensas humanas cando se produce unha infección. O fungo que lle corroía a boca contaxiábase por vía sexual. O paciente morreu. Pero non foi o único caso. Que estaba ocorrendo para que homes sen antecedentes clínicos, que apenas excedían dos trinta, rematasen como esqueletos, coas súas defensas derrubadas sen que a ciencia médica puidese facer nada? Só tiñan unha cousa en común: eran gays, ademais algúns inxectábase drogas. A maioría mostraba un tipo moi raro de cáncer de pel, o sarcoma de Kaposi. Os expertos dos CDC pediron máis fondos, pero comezaban a sufrir as consecuencias da reaganomics, a política de recorte orzamentario da nova administración de Reagan. O mesmo Curran, ó fronte do seu departamento, só puido conseguir 200.000 dólares para intentar realizar un estudo a escala nacional. No Nadal de 1981 xa morreran 270 persoas, aínda que non todas eran homosexuais. A mediados de 1982, os investigadores pescudaron que o mal estendíase a través de drogadictos que usaban xiringas. En Xuño dese mesmo ano, os investigadores xa tiñan constancia de que un de cada catro homes con PCP era heterosexual. Tamén se
  • 8.
    descubrira que aenfermidade prendera con forza en Haití. Nalgúns casos diagnosticados as persoas eran hemofílicas e recibiran transfusións de sangue do factor VIII, necesario para a coagulación. En Decembro de 1982, EEUU contabilizaba 788 casos confirmados. O 42% non pertencían a ningún grupo de risco, nin eran homosexuais, nin drogadictos nin hemofílicos. A enfermidade foi bautizada como SIDA (Síndrome de Inmunodeficiencia Adquirida). Ese mesmo ano os CDC anunciaron os casos de catro bebes con SIDA. Ningún recibira transfusións, pero as súas nais tiñan a enfermidade ou eran drogadictas que usaban xiringas por vía intravenosa. Deduciuse disto que a enfermidade podía pasar de nai a fillo. Cambiou a percepción de repente: todo o mundo podía caer nas garras da SIDA. En Maio de 1983, John Maddox, director da prestixiosa revista Nature denunciou ós gays como “a ameaza máis obvia para a sanidade” Ata 1985 o virus non sería identificado. A prensa norteamericana acadou co nome e apelidos do culpable: Gaetan Dugas, quen segundo os investigadores mantivera arredor de 750 contactos sexuais entre 1978 e 1982. Foi considerado como a persoa que introduciu a epidemia a Estados Unidos. Xa transcorreu un cuarto de século e para Fauci aínda estamos na metade da tormenta. “Hai 33 millóns de persoas que viven co virus da SIDA. O ano pasado houbo 2 millóns de mortos e 2,7 millóns de infectados.
  • 9.
    As mulleres contabilizana metade das infeccións. En España diagnosticáronse 1.464 casos de SIDA en 2007, segundo o Instituto de Saúde Carlos III. Hai boas novas: o numero de infectados nalgúns países africanos está en descenso e arredor de 3 millóns de persoas están recibindo tratamentos antirretrovirais en países en vías de desenvolvemento. Este milagre debese fundamentalmente a dúas persoas: Bill Gates e George Bush, cuxa imaxe política é desastrosa pero en 2003 mobilizou 48.000 millóns de dólares para combate-la SIDA, tuberculose e a malaria. Ata o momento tódolos intentos por achar a vacina fracasaron. Fauci conclúe co seguinte: “Temos aínda moito que aprender” QUE É O VIH? O VIH ou virus da Inmunodeficiencia Humana é un microorganismo, axente infeccioso encadrado no xénero Lentivirus( caracterizado por un longo período de incubación). Este virus ataca o Sistema Inmunolóxico (S.I) das persoas , debilitándoo e facéndoas vulnerables ante unha serie de infeccións, algunhas das cales poñen en perigo a vida. Un virus é unha forma de vida moi simple se a comparamos cunha bacteria, unha célula ou un animal.Como os virus non son capaces de reproducirse por si mesmos necesitan utilizar a outros seres vivos para poder multiplicarse e sobrevivir. En moitos sentidos un virus é un parasito. No noso organismo o virus parasita as células do noso S.I comunmente coñecidas como “glóbulos brancos” destruíndoos ou facendo que deixen de cumprir a súa función. Por ese motivo, pasado un tempo, a acción do virus sobre o noso S.I fai que perda a súa eficacia e deixe de protexernos contra as infeccións e enfermidades as que estamos permanentemente expostos. Nese momento aparecen unha serie de signos, síntomas
  • 10.
    e enfermidades asque, en conxunto, se lles chama Síndrome de Inmunodeficiencia Adquirida ou SIDA. As enfermidades relacionadas coa inmunodeficiencia ocorren cando o sistema inmunolóxico é menos activo do normal, dando lugar a infeccións que poden poñer en perigo a vida. A inmunodeficiencia tamén pode ser resultado dunha enfermidade xenética como a inmunodeficiencia severa combinada, por exemplo. O VIH é un retrovirus. Que quere dicir isto? Pois que o seu código xenético non está escrito en ADN, senón en ARN. De ahí ven o nome de retrovirus, e tamén “antirretroviral” para os fármacos que buscan reducir a súa actividade ou eliminalo. Linfocito T infectado polo virus da SIDA. Unha persoa infectada por este virus é seropositiva e pasa a desenvolver un cadro de SIDA cando o seu nivel de linfocitos T CD4 descende por baixo de 200 células por mililitro de sangue.
  • 11.
    2. CALES SONAS VÍAS DE TRANSMISIÓN? Relacións sexuais. É a vía de transmisión máis importante a nivel mundial. En todas as relacións sexuais que inclúan penetración anal, vaxinal, ou sexo oral é necesario utilizar o preservativo para evitar a infección ou previr a transmisión do virus á respectiva parella. O preservativo tamén evita a transmisión de outras ETS (enfermidades de transmisión sexual) que poden empeorar aínda máis a saúde das persoas seropositivas. O risco é maior cantas máis relacións sexuais se teñan sen protección, pero unha soa relación pode ser suficiente para transmiti-lo virus. A multiplicidade de parellas aumenta considerablemente o risco de transmisión. A contaminación realízase a través de lesións microscópicas que se producen durante a penetración. As relacións sexuais anais son as máis infectivas porque son as máis traumatizantes. Consumo de drogas. O compartir agullas, xiringas ou outros instrumentos necesarios para a inxección de drogas por vea é a causa máis frecuente tanto en Galicia coma en España de transmisión do VIH. O consumo de drogas é un problema con grandes repercusións para a saúde ; ademais toda a droga , pode modificar a capacidade do individuo de tomar as medidas de prevención axeitadas.
  • 12.
    Se unha persoaseropositiva utiliza xiringa e agulla, nelas quedarán residuos de sangue, e se o sangue entra en contacto coa culler ou o recipiente que se use para preparar a dose, tamén estes quedarán contaminados. Ao mesmo tempo non é conveniente tirar a xiringa e agulla a calquera sitio xa que outras persoas poderían pincharse con elas. Os instrumentos de tatuaxe, agullas de acupuntura, follas de afeitar e tesoiras, tamén poden ser vehículos de transmisión se non se cumpren as normas hixiénico-sanitarias correspondentes. Vía perinatal. A última vía de transmisión é a chamada vía perinatal, a que se produce durante o embarazo ao transmitir o virus ao feto. Unha muller seropositiva que está embarazada ten entre un 15% e un 20% de posibilidades de transmitir a infección ao feto durante o embarazo, o parto , ou a lactación materna. Esta posibilidade pode reducirse, sobre todo se a muller foi tratada durante o embarazo mediante tratamento antirretroviral, e levou a cabo un control xinecolóxico.
  • 13.
    3. COMO NONSE TRANSMITE O VIH?  A saliva, as bágoas ou a suor non transmiten o VIH, xa que nestes fluídos o VIH se encontra en menor cantidade da necesaria para producir infección.  A convivencia diaria con persoas infectadas compartindo cubertos, toallas, baños, non supón, en ningún modo, risco de contaxio.  Tódalas doazóns de sangue, plasma ou órganos se controlan adecuadamente no noso país dende 1987, de modo que o risco de infección é practicamente nulo. 4. SÍNTOMAS. Como afecta o VIH ó meu corpo? Como todo axente infeccioso , cando o VIH penetra no corpo humano é recoñecido como estraño e desencadéase unha resposta do sistema inmunolóxico para tratar de conte-la infección. Prodúcense deste xeito anticorpos contra o VIH que se detectan mediante probas de laboratorio. Cos tratamentos actuais conseguiuse que a maioría das persoas afectadas polo VIH vivan máis tempo e cunha mellor calidade de vida. Dende que unha persoa sabe que é seropositiva debe acudir á consulta hospitalaria correspondente. Terá que visita-lo seu médico periodicamente, incluso aínda que se encontre ben. Hai que realizar controis periódicos para ter a seguridade de que o tratamento se inicia no momento axeitado e preciso.
  • 14.
    -PERDA DE PESO. Solucións: ·Enriquecer as comidas con queixo relado, ovo nas sopas… · Comer entre horas cousas que gusten: iogur, cremas… · Unha vez descartada a existencia de enfermidade de base, o médico valorará se está indicado o tratamento cun estimulante do apetito. - NÁUSEAS. Solucións: · Evitar comidas graxas e moi condimentadas. · Facer comidas escasas e repartidas para non te-lo estómago baleiro. · Despois das comidas relaxarse en posición semi-sentada. · O médico decidirá a necesidade de medicación antinauseosa. - DIARREA. Solucións: · Comidas frecuentes, en escasa cantidade e de elaboración sinxela (cocida ou á prancha). Que probas médicas debo facer? No caso de ter vivido situacións de posible contaxio pódese saír de dúbidas mediante unha analítica de sangue . Para facela é preciso o consentimento do paciente e o resultado desta proba é confidencial. É importante diagnosticar a infección o antes posible para tomar decisións beneficiosas para a saúde do afectado (atencións, coidados, tratamentos, etc.). Esta proba detecta os anticorpos producidos polo organismo como reacción á presencia do virus, pero non o virus en si mesmo nin os seus compoñentes. Cando o resultado é negativo, non hai que realizar , en principio, ningunha outra proba, aínda que poden producirse algúns resultados negativos que sexan falsos, se a proba se fai durante o “período ventá” : este é o tempo que pasa dende que a persoa se infecta ata que se producen anticorpos no organismo. Oscila entre 3 semanas e 3 meses (excepcionalmente 6 meses ou máis). Cada caso debe ser valorado individualmente. Se o resultado é positivo hai que realizar unha segunda análise para confirma-lo resultado.
  • 15.
    5. Prevención doVIH. A única causa da transmisión é o intercambio de fluídos corporais, en concreto o sangue e as secrecións xenitais. O VIH non se pode transmitir pola respiración, o contacto casual ou por dar a man, pola contra, é posible que se transmita entre persoas a través do bico boca a boca, se as persoas teñen pequenas feridas nas enxivas. Os métodos de prevención do VIH máis destacados son; o preservativo masculino, o preservativo feminino, as vacinas, a utilización de inxección de un só uso e os controles médicos periódicos. - Preservativo masculino: O preservativo masculino de látex é a tecnoloxía individual dispoñible máis eficaz para a reducción da transmisión sexual do VIH e outras infeccións de transmisión sexual. Moitos estudos demostran que o preservativo foi o causante da reducción do VIH alí donde o sida xa se estendera con forza. O risco de transmisión durante o sexo oral é moito menor, aínda que se describiron algúns casos de transmisión por esta vía. Por iso tamén é aconsellable usar preservativo neste caso.
  • 16.
    - Preservativo feminino: Aínda quese probou a súa efectividade a hora de previr un embarazo e de ser aceptado polas usuarias, o preservativo feminino aínda non alcanzou todo o seu potencial dentro dos programas nacionais debido ao seu coste relativamente alto. Espérase que o uso deste método logre unha amplia difusión, o que suporía unha importante prevención das infeccións de transmisión sexual, entre elas o VIH. - A vacina contra o VIH. As medidas citadas anteriormente poden frenar a propagación do VIH, pero a verdadeira esperanza para acabar ca epidemia está nas vacinas. Aínda que o seu desenvolvemento presenta grandes retos. A capacidade de mutación do virus é extremadamente rápida, o que permite esquivar as armas coas que se intenta neutralizar.
  • 17.
    Moitos científicos deempresas farmacéuticas e biotecnolóxicas, laboratorios académicos e institucións gobernamentais adican todos os seus esforzos á búsqueda dunha vacina contra o VIH. Para iso, céntranse en diferentes etapas do ciclo vital do virus. O malo é que non se esperan obter grandes avances nun futuro próximo. O desenvolvemento dunha vacina eficaz implica moito máis que obter resultados científicos precisos. Supón tamén, asegurarse de que sea asequible para os países en vías de desenvolvemento, fácil de transportar, almacenar e administrar. - Inxeccións dun só uso. Compartir material de inxección conleva un risco moi alto de contaxio. Na actualidade esta práctica queda atribuída as persoas que se inxectan drogas ilegales. A prevención céntrase na utilización de material de inxección ( xiringas e agullas ) dun só uso e recipiente individual ou de esterilización correcta en cada nova utilización.
  • 18.
    - Controis médicosperiódicos. Toda persoa seropositiva aínda que se encontre en perfecto estado, debe acudir a revisións médicas periódicas co seu médico correspondente, quen marcará a frecuencia das visitas dependendo do estado inmunolóxico no que se encontre a persoa. No caso das mulleres seropositivas, é preciso acudir cada seis meses ó xinecólogo, xa que a detención a tempo dalgunhas enfermidades vaxinais é fundamental para tratalas mellor. 6. A MULLER E O VIH. Ó principio cando esta enfermidade aínda non era moi coñecida, a SIDA asociouse aos homes hemofílicos, homosexuais e aos consumidores de drogas por vía parenteral de xeito que daba a sensación de que as mulleres non podían infectarse. Isto favoreceu durante anos a que as mulleres non tivesen conciencia de poderse infectar e non integrasen nas súas relacións sexuais as prácticas máis seguras.
  • 19.
    A consecuencia distoé que as últimas estatísticas revelan que un de cada cinco novos casos son mulleres, e que no 90% dos casos de mulleres a nivel mundial a vía de transmisión foi heterosexual. Existen ademais, condicionantes biolóxicos e psicolóxicos que favorecen por sí mesmos que cada día exista un maior número de mulleres infectadas. CONDICIONANTES BIOLÓXICOS. O risco de que a transmisión sexual sexa de home a muller é ata catro veces maior que de muller a home por varios factores biolóxicos: 1.O seme ten máis capacidade de infectarse que o fluxo vaxinal porque a concentración vírica do seme é moito maior que a dos fluídos vaxinais. 2.Na penetración vaxinal as mulleres expoñen unha superficie mucosa (superficie vulvar, vaxinal e cervical) que resulta máis fráxil e con maiores posibilidades de que se produzan diminutas feridas ou danos nas mucosas. Esas mínimas erosións son vías abertas que posibilitan a entrada do virus contido no seme a través do sangue da muller. No home o pene está recuberto de pel que é un elemento moito máis resistente cás mucosas. 3. As Enfermidades de Transmisión Sexual (ETS) incrementan o risco da infección por VIH xa que inflaman e erosionan as mucosas xenitais e facilitan a penetración do virus. Algunhas ETS nas mulleres permanecen case sen presentar síntomas e non son tratadas durante moito tempo, debido a isto moitas mulleres poden estar nesa situación sen sabelo. 4.O tempo de exposición da mucosa xenital ó seme, é maior que o tempo en contacto do pene e a mucosa xenital durante o acto sexual.
  • 20.
    CONDICIONANTES PSICOSOCIAIS. Existen diversasrazóns de índole psicosocial que provocan unha maior vulnerabilidade da muller hacia a infección do VIH. Estas razóns están asociadas frecuentemente ás mulleres que se atopan nunha situación de discriminación en termos socioeconómicos e culturais: 1. Na toma de decisións e control na relación de parella. 2. No rechazo do uso de condóns polo home. 3. Nos mitos a través dos cales se identifica o amor cunha situación máxica na que se difunden ideas sobre a expresión do amor, pero nas que non se soe identificar o sexo e o preservativo. UN CAMBIO DE ACTITUDES A TRAVÉS DA INFORMACIÓN. Debemos ser conscientes da importancia que ten percibir o risco de determinadas, prácticas e conductas que teñen as mulleres. Nalgúns casos as mulleres non puideron negociar sexo máis seguro debido ó rol dominante que sempre se lle deu ó home na parella. Hai que recordar que as mulleres que só tivesen unha parella poden estar en risco xa que a outra persoa puido ter outras parellas anteriormente. É necesario chegar a un pacto de sexo máis seguro, para isto a información non é suficiente, senón que é necesario traballar as actitudes. 1. Todas e todos podemos estar expostos a infectarnos, debemos coñecer cómo se transmite e cómo evitar a infección. 2.O sexo require tomar precaucións que todas e todos podemos cumprir. 3.Os cambios para protexerse da transmisión sexual poden ser positivos e non necesariamente restrictivos, porque requiren: -sentirse responsable dos propios actos -autoestimarse o suficiente como para non aceptar que o outro nos expoña a riscos. -mellorar as relacións home-muller, conseguir o respecto mutuo, a capacidade da muller para participar nas decisións sobre o seu desexo e o diálogo aberto sobre os desexos e riscos. -explorar o que significa sexualidade para as mulleres.
  • 21.
    Todos debemos coñeceros detalles sobre a transmisión sexual do VIH. É necesario situar o risco na súa xusta medida e acotar o máximo posible estas prácticas arriesgadas. EVITAR SÍ ·Seme ou líquido preseminal na vaxina ou ano. ·Contacto directo entre vaxina e pene. ·O seme na boca. ·Intercambio de xoguetes sexuais, sen protección ou desinfección. · Contacto entre fluxo vaxinal e boca. ·Sí a fantasías, comunicar gustos, preferencias, desexos, pactar e negociar para protexernos. ·Sí a caricias, bicos e masaxes. ·Sí a negarse a ter prácticas de risco sen protección ou a facer algo que non se desexa. ·Sí a protección:preservativos,guantes de goma, “pañuelos de látex”, “film de cociña”. Hai que pensar que o coidado mutuo tamén é un xesto afectivo. -É prefirible pactar co sexo máis seguro dialogando fóra do momento das relacións sexuais. -Pactar non é establecer unha batalla, polo tanto, hai que facelo no terreo do diálogo, non de coaccións, ultimátums, enfados ou boicots. -O pacto non se alcanza dunha soa vez. Hai que dialogar, dando tempo ao outro para que procese os seus sentimentos, sostendo firme a decisión de evitar as situacións de risco.
  • 22.
    CONTROIS XINECOLÓXICOS Ás vecesos primeiros signos dunha enfermidade relacionada co VIH na muller poden ser xinecolóxicos, asociados con infeccións da vulva, vaxina e pescozo uterino. Algunhas enfermidades xinecolóxicas producen poucos síntomas e só chegan a descubrirse a través dun control xinecolóxico, por iso é importante iniciar un control xinecolóxico cun especialista con experiencia en VIH. -PROBLEMAS MENSTRUAIS: A miúdo se producen alteracións menstruais (aumento de sangrado, regras prolongadas e máis dolorosas) e incluso desaparición da menstruación en mulleres afectadas polo VIH. Débese en ocasións a trastornos alimentarios (como a falta de nutrientes, perda de peso, a anemia), e o descenso das defensas do sistema inmunolóxico ou incluso como consecuencia dalgúns fármacos. É tamén usual a aparición de infeccións no tracto xenital, sendo frecuentes a candidiase ou a herpes. É importante que no caso de detectar algún de estes problemas, poñerse en contacto co xinecólogo ou especialista, pois é posible que a situación requira atención médica. -INFECCIÓNS DO APARELLO XENITAL. Entre as principais infeccións que afectan ao aparello xenital das mulleres seropositivas destacan; a candidiase, o herpes e as verrugas xenitais.
  • 23.
    -Candidiase: está provocadapor un fungo (candida) que habita normalmente na vaxina e causa a infección cando se multiplica por unha diminución das defensas. Ás veces a toma dalgúns antibióticos pode favorecer o crecemento das Candidias. Esta infección provoca molestias, escozor vaxinal e da vulva, e presencia en ocasións de fluxo branquecino. O tratamento debe ser recomendado por un especialista pero existen recomendacións que poden chegar a diminuír os sintomas e a evitar a transmisión da infección: -Utilizar compresas en lugar de tampóns. -Utilizar bragas de algodón e pasarlle o ferro para destruir os fungos. -Utilizar preservativos en caso de contacto entre pene, vulva, ano ou boca. -Utilizar mecanismos de barreira se realizase sexo con outra muller. A candidiase vaxinal pode transmitirse ao frotar un sexo con sexo, sexo con boca e por compartir xoguetes sexuais. -Se se utiliza o diafragma hai que esterilizalo xa que os fungos pódense depositar nel. -A candidiase tamén se pode atopar no pene do home xa que é unha infección. -Utilizar preferentemente lubricantes con base de auga xa que aqueles que non conteñen productos químicos favorecen a irritación xenital. -Aplicarse iogures tipo “bio” na zona afectada. -A algunhas persoas foilles útil tomar zume con aloe vera ou facerse baños coa pulpa de aloe vera. -Herpes: o virus da herpes simple é o causante do herpes xenital. A infección caracterízase pola aparición de lesións con aspecto de úlceras pequenas en xenitais e ano. O contaxio prodúcese por contacto directo coas lesións. É posible que recomenden tratamentos con fármacos para trata-la infección, pero ademais as seguintes recomendacións axudan a aliviar os síntomas: -A violeta de xenciana e o iodo aplicado nas lesións pode diminuír a dor.
  • 24.
    -En caso deescozor ó ouriñar pode aliviarse ouriñando nun baño de auga quente. -Evitar o contacto no caso de presencia de feridas por herpes na boca ou ao redor dos labios. -Verrugas xenitais: certos tipos de virus de Papiloma humano son os causantes desta infección que se presenta con lesións en forma de coliflor. É posible que produzan dor se se infectan ou sangran ou pode que non produzan molestias. É moi importante un bo control xinecolóxico e a realización de citoloxías cada 3 ou 6 meses xa que, algúns tipos de verrugas están relacionados coa aparición dun cáncer de cérvix e outros cánceres da zona xenital. O contaxio prodúcese por contacto directo coas lesións, polo que é importante e recomendable utilizar sempre o preservativo dende o inicio das relacións sexuais. No caso de verrugas grandes o tratamento consiste na extirpación quirúrxica. PRE-CÁNCER E CÁNCER CERVICAL. Entendemos por pre-cáncer a aparición de lesións que conteñen algunhas células anormais localizadas á entrada do cérvix ou útero e que, sen o tratamento axeitado poderían evolucionar a cáncer. Existen estudios que demostran que os pre-cáncer teñen maior tendencia a progresar con maior rapidez en mulleres seropositivas. É importante a detección precoz a través de exploracións e controis xinecolóxicos , xa que actualmente os pre-cáncer teñen fácil tratamento.
  • 25.
    7. EMBARAZO EVIH. A decisión de ter un fillo hoxe en día é un tema en calquera caso que merece especial reflexión. É unha decisión que cambia a vida e supón un alto grado de responsabilidade e compromiso. Optar por ter ou non ter un fillo é hoxe unha decisión voluntaria da muller e a súa parella. -Pode unha muller quedarse embarazada se é seropositiva? Pode haber numerosas opinións a favor e en contra, sen embargo o mellor é informarse ben e valorar a situación de saúde emocional, as propias forzas e os recursos cos que se podería contar para educar ese fillo. É fundamental que a decisión esté ben reflexionada. Non se debe esquecer que existe o risco de transmitir o VIH ao fillo e que este risco será máis baixo canto mellor controlada está a infección do proxenitor. No caso de que unha muller seropositiva se quede embarazada e non desexe ter ese bebé, a lei admite o dereito á interrupción voluntaria do embarazo. No caso de levar a cabo o embarazo, nada más nacer o bebé será examinado para detectarlle o virus VIH. Se a muller se atopa ben controlada da infección (cunha carga viral indetectable e defensas óptimas) as posibilidades de transmisión na actualidade son moi baixas (entre 0-2%), pero non hai que esquecer
  • 26.
    que existe aposibilidade de que o virus sexa transmitido durante o embarazo e sobre todo durante o parto. O feito de que o neno teña anticorpos ó nacer non implica que esté infectado, xa que os seus anticorpos poden responder aos da nai e non ser seus propios. Tódolos fillos de nais seropositivas presentan anticorpos e estes negativízanse ao redor dos catro meses despois do parto nun 98-100%. -Cando podería quedarse embarazada? Unha vez que se conte con toda a información necesaria, o mellor momento determínao a parella en conxunto. Para evitar ao máximo o risco para a saúde da nai e do fillo é aconsellable: ·Ter un control médico periódico para saber o número de T4 e a carga viral, xa quen un sistema inmunolóxico debilitado o embarazo pode empeorar a saúde. ·Non padecer calquera outra patoloxía asociada que puidese interferir co embarazo (enfermidades oportunistas, ETS, problemas asociados ó uso de substancias adictivas, etc.) -Pode amamantar ao seu fillo unha muller seropositiva? Existe o risco de transmitir o VIH a través do leite, así que a lactancia materna debe evitarse. -Que ocorre se un home é negativo e unha muller seropositiva e queren ter un fillo? Ante a posibilidade de que ao intentar quedarse embarazada, a muller lle transmita o virus ao home, na actualidade hai varias opcións para evitalo. Unha delas acudir a unha clínica ou servicios de reproducción asistida especializada no manexo de este tipo de técnicas.
  • 27.
    -Que se faino caso contrario de seriscordancia? Ao igual que no caso anterior, existe o risco de que o proxenitor lle transmita o virus á muller. Unha opción é a reproducción asistida. -Qué se fai no caso de que ambos sexan positivos? Neste caso é importante ter en conta o risco de que a outra persoa se reinfecte e se pasen as mutacións que poidan existir dos seus virus. Se de todos xeitos se decide manter relacións sexuais sen protección o máis axeitado é planificalas co fin de conseguir un embarazo nas menores exposicións posibles, na época fértil. Antes é necesario asegurarse de que ambas persoas son fértiles e non teñen nese momento ningunha ETS, e o control da infección é axeitado. Convén falar co médico especializado antes de tomar a decisión. Para reducir máis os riscos cabe a posibilidade de facer autoinseminacións, para elo débese acudir a recibir máis información no centro de atención xinecolóxica. 6. ENTREVISTAS: Entrevista I · Antes do acontecido, tiña información suficiente acerca do SIDA? · Cales foron os seus primeiros síntomas? · En que momento descubriu vostede que estaba afectado polo VIH e como o descubriu? · Podería describirnos como se sentiu ó coñecela noticia? · Despois de isto, como llo comunicou a súa familia? · En canto a medicación, revisións etc. Como é o seu día a día? · Cambiou a súa forma de vela vida dende entón, é decir, houbo un antes e un despois?
  • 28.
    · De quemaneira influe isto na vida en parella? E no seu grupo de amigos? · E, finalmente, cre que a sociedade é o suficientemente compresiva con persoas coma vostede? Entrevista II · Antes do acontecido, tiña información suficiente acerca do SIDA? · Cales foron os seus primeiros síntomas? · En que momento descubriu vostede que estaba afectado polo VIH e como o descubriu? · Podería describirnos como se sentiu ó coñecela noticia? · Despois de isto, como llo comunicou a súa familia? · En canto a medicación, revisións etc. Como é o seu día a día? · Cambiou a súa forma de vela vida dende entón, é decir, houbo un antes e un despois? · De que maneira influe isto na vida en parella? E no seu grupo de amigos? · E, finalmente, cre que a sociedade é o suficientemente compresiva con persoas coma vostede?
  • 29.
    7. ESTATÍSTICAS. Mundial: A rexióndo planeta máis gravemente afectada pola epidemia da SIDA é a rexión do sur de África: Este punto do planeta é un dos máis gravemente afectados pola súa pobreza, o que conleva a que as condicións para previla SIDA son nulas.
  • 30.
    En África: 8. BIBLIOGRAFÍA. -Vivire convivir. (Libro administrado polo Centro de Planificación Familiar) -Convivir con el VIH (Libro administrado polo Centro de Planificación Familiar) . -Centro de Planificación Familiar. Coa colaboración das coordinadoras do centro de Monforte de Lemos. -AYUDAR A VIVIR POSITIVAMENTE. (LIBRO) (VALL D´HEBRON HOSPITAL UNIVERSITARIO), indispensable para este traballo xa que del sacamos moita información.
  • 31.
    - PÁXINAS WEBCONSULTADAS: http://usuarios.lycos.es/grupal/sida.htm http://www.blogmedicina.com/tag/sida/ www.old.hegoa.efaber.net/graphics/hegoa- pages/SidaAfrica&imgrefurl=http://old.hegoa.efaber.net/topics/docu mentacion/boletines/HegoaCdocBoletin9&usg=__qUgzpP4YNUqcl MKr58d0m- 4y8IA=&h=661&w=716&sz=45&hl=es&start=50&tbnid=Ba0oRV4JfB 4O_M:&tbnh=129&tbnw=140&prev=/images%3Fq%3Dsida%26gbv %3D2%26ndsp%3D20%26hl%3Des%26sa%3DN%26start%3D40 -Medicina y ética, Ignacio Alberola, Juan Moya. Libros MC, Ediciones Palabra, S.A., Madrid. 1991. -http://publications.paho.org/spanish/Libros_SIDA_HIV.pdf AGRADECEMOS A COLABORACIÓN POR PARTE DO CENTRO DE PLANIFICACIÓN FAMILIAR DE MONFORTE DE LEMOS E ÁS PERSOAS QUE NOS OFRECERON O SEU TEMPO E AXUDA PARA AFONDAR NESTE TEMA. CABE MENCIONAR A ATENCIÓN POR PARTE DO NOSO PROFESOR, XOSÉ RAMÓN CASANOVA.