2. Αφροδίτη και Πάνας
Αναπαριστά τον Πάνα να πλησιάζει
αδέξια τη θεά Αφροδίτη, που
ετοιμάζεται για το λουτρό της, ενώ
ο Έρωτας με τη μορφή μικρού παιδιού,
τον απομακρύνει. Η θεά προσποιείται
ότι απειλεί τον Πάνα με το σανδάλι της,
με μια παιχνιδιάρικη χειρονομία
φιλάρεσκης ανωτερότητας.
3. Παρουσιάζει μια τρυφερή σκηνή
μεταξύ δύο παιδιών που
αγκαλιάζονται με αγάπη και
ανταλλάσσουν ένα φιλί. Η τρυφερή
σκηνή γίνεται εντονότερη από τη
στάση των χεριών, αφού το κοριτσάκι
αγκαλιάζει το αγόρι και με τα δύο
χέρια, ενώ εκείνος της χαϊδεύει το
μάγουλο.
Μουσείο του Καπιτωλίου,
1ος αιώνα π.Χ
4. Σε βρεφική ηλικία
παρουσιάζονται οι δύο
πρωταγωνιστές.
Ανταλλάσσουν ένα φιλί αφού
πρώτα τα χέρια τους
αγκαλιάζουν τα γυμνά τους
σώματα. Έργο του CLODION.
Νεαρός πλέον ο γιος της
Αφροδίτης γοητεύει μια
γυναίκα, ενώ εκείνη ενδίδει.
Μουσείο Βατικανού.
5. ANTONIO CANOVA
Η εργασία αποτελείται, από έναν λεπτό και
εκλεπτυσμένο ερωτισμό, ο θεός του έρωτα
με τρυφερότητα, όπως αυτός μελετά το
πρόσωπο της αγαπημένης του, ενώ εκείνη
ανταποδίδει με γλυκύτητα της ίσης
έντασης.
14. Έρωτας στα χρόνια της χολέρας
.Δεν ήταν τόσο εύκολη Μετά από τρεις μήνες πολιορκία η
' : "ωραία περιστερού εξακολούθησε ν απαντάει το ίδιο Εγώ
' ".δεν είμαι απ αυτές Αλλά ποτέ δε σταμάτησε να δέχεται
τα μηνύματα ή να πηγαίνει στα ραντεβού που κανόνιζε ο
Φλορεντίνο Αρίσα με τέτοιον τρόπο που να μοιάζουν
. :τυχαίες συναντήσεις Δεν αναγνώριζε τον εαυτό του ο
,εραστής που ποτέ δε φανερωνόταν ο πιο άπληστος για
, ,έρωτα αλλά κι ο πιο τσιγκούνης αυτός που δεν έδινε
,τίποτα και τα ήθελε όλα αυτός που ποτέ δεν επέτρεψε να
,του αφήσουν στην καρδιά ένα περαστικό αποτύπωμα ο
,κυνηγός που παραμόνευε ξεσπάθωσε με μια παράφορη
, ,ανταλλαγή από υπογραμμένα γράμματα γενναιοδωρίες
,απερίσκεπτες βόλτες στο σπίτι της περιστερούς ακόμα και
,σε δυο περιστάσεις που ο σύζυγος δεν έλειπε σε ταξίδι ούτε
. ,βρισκόταν στην αγορά Ή ταν η μόνη φορά από τον καιρό
,του πρώτου έρωτα που είχε νιώσει τρυπημένος από ένα
.βέλος
15. ΡΩΜΑΙΟΣ
-Κάθε βράδυ είμαι εδώ και περιμένω να βγεις
Στο μπαλκόνι να δεις εμέ να σε προσμένω
Είναι λίγα τα λόγια που μπορείς να μου πεις
Μα για κάθε λέξη σου εγώ πεθαίνω
ΙΟΥΛΙΕΤΑ
-Φύγε και μην ξαναρθείς μ ’ακούς
Άσε τα χείλη μου μια ανάμνηση σου να
λυτρώσουν
Είσαι το θύμα τους μ ‘ακούς
Άμα σε δουν εδώ θα σε σκοτώσουν
ΡΩΜΑΙΟΣ
-Μα αγάπη μου γλυκιά κι αυγή μου
Άμα σε χάσω θα χαθώ
Θέλω να σου δώσω στοργή απ τη στοργή
μου
Θέλω να σε πάρω και να φύγουμε από δω
ΙΟΥΛΙΕΤΑ
-Δεν μπορώ να σου δοθώ όμορφο μου
παλικάρι
Με πληγώσανε πολύ δεν πιστεύω πια τα
όμορφα λόγια
Και φύγε πριν σ ’ερωτευτώ, κάνε μου τη
χάρη
Καλυτέρα που μένω μοναχή μου τόσα χρόνια
ΡΩΜΑΙΟΣ
-Μην μου το κάνεις αυτό νεράιδα μου
Πίστεψε σ ’εμένα και στ ’ορκίζομαι δεν θα
πονέσεις
Εσύ είσαι κάθε βράδυ στα όνειρα μου
Πήγαινε τώρα μέσα την αγγελική στολή σου
να φορέσεις.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ
-Όχι κάλε μου το ξέρεις, έχω δίκιο πως εμείς
μαζί δεν μπορούμε να σταθούμε
Φοβάμαι μην μ ’αυτή την αγάπη και οι δυο
πληγωθούμε
Μπροστά μας τους ανθρώπους του πατερά
μου θα βρούμε
Θανάσιμα εσύ θα πληγωθείς και οι δυο
αδίκως θα χαθούμε
ΡΩΜΑΙΟΣ
-Αν πιστεύεις θα με πείσεις να ξέρεις δεν θα
φύγω
Κοιτά το δάκρυ μου, για σε ‘νάνε κυλά στο
πρόσωπο και στην κάρδια μου
Αν φοβάσαι ν ’αγαπήσεις δεν πειράζει άσε
με εδώ να μείνω
Άσε με μοναχά να σε κοιτώ γλυκιά και
όμορφη νεράιδα μου..
16. «… Αν μου χάριζαν όλη
την αιωνιότητα χωρίς
εσένα εγώ θα
προτιμούσα μια μικρή
στιγμή πλάι σου…».
Τάσος
Λειβαδίτης
17. «Πώς θα μπορούσα να ζήσω
μακριά σου, αγαπημένη
μου…;»
«Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη και δεν
κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις
ολάκερη δοθεί».
«Το παιδί μας, Μαρία, θα πρέπει
να μοιάζει μ’ όλους τους
ανθρώπους που δικαιώνουν τη
ζωή».
«Εν’ ανθισμένο κλωνάρι
μυγδαλιάς ο γερτός λαιμός
σου».
«Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως
μια νύχτα, στο στόμα σου
ανασαίνει ολάκερη η
άνοιξη…».
«Τα μάτια σου α, τι να πω, αγάπη
μου, για τα μάτια σου όταν τα
μάτια σου είναι όμορφα σαν
όλα μαζί του κόσμου τα
τραγούδια όταν είναι μεγάλα
τα μάτια σου σαν την πιο
μεγάλη ελπίδα…».
18. « Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ
να πω- αν δεν μιλώ για τα μαλλιά
σου, για τα χείλη , για τα μάτια όμως
το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην
ψυχή μου, ο ήχος της φωνής σου που
κρατώ μες στο μυαλό μου, οι μέρες
του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα
όνειρά μου, ταις λέξεις και ταις
φράσεις μου πλάττουν και
χρωματίζουν εις όποιο θέμα κι’ αν
περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.»
19. Ποιός μιλεί στα νερά και
ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι
είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’
ακούς
Σ ’αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’
ακούς.
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
20. Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας,
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ
μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο,
χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη,
ψηλαφούσε σιγά μέσα στα
πράγματα
που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε
να πεθάνουμε με τόσο πάθος.
21. Καθόμαστε αμίλητοι-θυμήσου,
κοπελιά μου-
ερόδιζες από ντροπή-αλήθεια 'ναι
ή ψέμα;-
κι άφηνες το κεφάλι σου να
σιγογείρει χάμου
όταν το βλέμμα σου έσμιξε με το
δικό μου βλέμμα.
Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί
μονάχα
εσύ μου το αρνήθηκες με τη
γλυκιά φωνή σου
κι έγειρες το κεφάλι σου-να το
θυμάσαι τάχα;-
μα ‘ γω το "ναι" εδιάβασα στα
μάτια, τη μορφή σου.
Σ'αγκάλιασα, σε φίλησα, χωρίς να
σε ρωτήσω
εσύ φαινόσουν, πονηρή, πως
ήσουν θυμωμένη
και να ξεφύγεις ήθελες... μα όχι να
σ'αφήσω
εγλίστρισες και μου'φυγες...
είσ'όμως φιλημένη.
