Μονόλογος Φωτεινής
Αγαπούσα πολύ τον Κωστάκη. Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, και έτσι του παραδόθηκα. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι σφάλμα είχα κάνει όταν όμως το συνειδητοποίησα ένιωσα λύπη και ντροπή, δεν μπορούσα να κοιτάξω στα μάτια την οικογένειά μου. Είπα στον Κωστάκη να έρθει και να με ζητήσει. Οι μέρες περνούσαν και ο Κωστάκης δεν ήρθε και έτσι χωρίς να έχω άλλη επιλογή μίλησα στη μάνα μου. Εκείνη όταν το έμαθαν τα αδέρφια μου με έδιωξε και με έστειλε στην αδερφή της. Με αγαπούσε και το έκανε αυτό, επειδή ήθελε να με προστατέψει από τα αδέρφια μου, που θα με σκότωναν. Ήμουν πολύ λυπημένη. «Να μην ξαναπατήσει στο σπίτι η άτιμη θα τη σφάξω ανάποδα, στο σουβλί θα την περάσω, θα τη μαδήσω ζωντανή». Αυτά ήταν τα λόγια των αδερφών μου. Όλα μου τα αδέρφια σκληρά, μόνο ο πιο μικρός, ο τέταρτος δεν μιλούσε, παρά καθόταν σε μια άκρη και έκλεγε. Αποφασίστηκε ο μεγαλύτερος, ο Σωτήρης να πάει και να μιλήσει του Κωστάκη και να του πει να με αρραβωνιαστεί. Για τον Κωστάκη όμως υπήρχαν και άλλα πράγματα που έπρεπε να λάβει υπόψη. Έπρεπε να πάρει την άδεια της μητέρας του∙ της χήρας που κρατούσε στα χέρια της την περιουσία του άντρας της και δεν άφηνε τον Κωστάκη να αποφασίζει για τίποτα. Όλα περνούσαν από το χέρι της. Έτσι τώρα και ο γάμος μου. Ο Κωστάκης δεν ήρθε να με ζητήσει και έτσι τα αδέρφια μου, έπρεπε να πάρουν άλλη απόφαση. Έτσι έριξαν κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον Λευτέρη, και ενώ όλοι ήμασταν μαζεμένοι στο σπίτι, μπήκε ξαφνικά ο Λευτέρης με το δίκαννο και μου ανακοινώνει ότι σκότωσε τον Κωστάκη. Η μάνα τον επιβράβευσε, όμως εγώ ένιωσα τύψεις για τον Κωστάκη. Παράλληλα ένιωθα όμως και θλίψη, γιατί θα έλεγαν πως τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, έβ
