Talambuhay

Talambuhay

• 1.
  ANG AKING TALAMBUHAY Maramiang nagsasabi na ang pinakamasayang araw na nangyari sa ating buhay ay ang ipinanganak tayo, kaya dapat ating pahalagahan at pagyamanin ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng maykapal. Ang pagpapahalaga sa ating karanasan ay isang batayan kung paano natin nabibigyang halaga ang mga nangyari sa ating buhay. Noong nobyembre 23, 1994 aking nasilayan at naramdaman ang kagandahan at kahigawahan ng ating mundo. Natatandaan ko pa ang sabi ng aking pinakamamahal na ina, noong lumabas daw ako sa kanyang sinapupunan mga ilang oras ang nakalipas ay binanggit ng aking tita ang pangalang “aizel” na naging dahilan ng aking pag ngiti, iyon din ang kauna-unahang beses na kanilang nasilayan ang aking ngiti kaya naman pinangalanan nila akong “Aizel Castro”. Hindi ito naging kombinasyon ng pangalan ng aking ama’t ina dahil ang aking ama ay Rodney Castro at ang aking ina naman ay Emelie Castro. Ang aming pamilya ay masasabi kong malaki subalit masaya, sabi nga ng iba mas masaya kapag marami. Nagsimula akong pumasok sa paaralan bilang kinder I noong ako’y apat na taong gulang. Natatandaan ko, kung minsan sa silid-aralan ay nag aaway kami ng aking ate kinurot niya ako na naging dahilan ng aking pag-iyak ng malakas kahit na palagi kaming nag-aaway ay mahal pa rin namin ang isa’t-isa. Noong ako’y anim na taon, nagsimula ako sa aking elementarya Sa aking unang grado ay palagi akong umiiyak kapag inaaway ako ng aking mga kaklase na lalaki. Naranasan ko rin na mapalo ng titser dahil sa paglalaro ng goma. Galit na galit ako noon sa aking titser. Sa gradong ito ay nagsimula rin akong magtanong tungkol sa crush, kung ano ba talaga ito. Masasabi ko rin na sa aking elementarya ay marami akong naging kaibigan dahil sa palipat-lipat ako ng paaralan. Ang una kong paglipat ng paaralan ay noong ako’y nasa ikatlong grado sumunod ay noong ako’y nasa ikalimang grado. Sa ikalimang grado ay masasabi kong ito’y hindi naging madali para sa akin dahil nahiwalay ako sa aking pamilya dahil sa maynila na ako nag-aral pero sa tulong ng aking mga bagong kaibigan ay nalagpasan ko ang lungkot na aking nadarama.Hindi ako nahirapang mag “adjust” sa kanila dahil halos lahat sa kanila ay mababait at talagang palakaibigan. Pinagtiyagaan din ako ng aking tita na ihatid sundo dahil sa bago pa lang ako doon. Dumating din sa punto na nakilala ko ang aking kauna- unahang “crush”, kapag siya’y lumalapit sa akin ay nahihiya ako at parang
• 2.
  nawawalan ako nglakas na harapin siya. Ang aking natitirang taon sa K.E.R.M.E.S (pangalan ng aming paaralan) ay naging masaya dahil mas lalo kong nakilala ang aking mga kaibigan at mas lalo kaming napalapit sa isa’t isa. Dumating ang araw ng aming pagtatapos kailangan na naming magpaalam sa isa’t isa dahil kami ay magkakalayo-layo na..Nooong araw na iyon ay hindi ko mapigilang umiyak dahil talagang ma mimiss ko sila, pero ganito talaga ang buhay may oras na kailangan mong humiwalay sa mga kaibigan para sa iyong pangarap. Dumating ang araw na pinakahihintay ko ang “highschool life” marami kasi ang nakapagsabi sa akin na ang buhay sa sekondarya ang pinakamasaya sa lahat. Kaya naman halo-halong emosyon ang aking nadama. Noong araw ng pasukan ay hindi ko alam ang aking gagawin dahil sa medyo may kalakihan ang aming paaralan. Hindi ko alam kung saang “building” ko hahanapin ang aking pangalan at seksyon pero mga ilang sandali ay nakita ko rin ito at laking tuwa ko na mapabilang ako sa pinakamataas na seksyon dahil dalawamput lima lahat ng seksyon doon. Nang makapasok na ako sa aming silid ay nakaagaw pansin sa akin ang isang lalaki at naramdaman ko ang bilis ng tibok ng aking puso, ito na nga siguro ang tinatawag nilang “love at first sight”, yan ang sumagi sa aking isipan noon. Ilang buwan ang nagdaan at napag alaman kong may kasintahan na pala siya. Kaya medyo nakaramdam ng kirot ang aking puso. Taong 2009 bumalik ako sa aming probinsya at doon ko na ipinagpatuloy ang aking pag-aaral ng sekondarya. Marami ang nagbago sa akin noong panahong iyon dahil dito ko unang natagpuan ang aking unang pag-ibig na naging dahilan na natuto akong mag sinungaling sa aking mga magulang.Buwan ng pebrero nagkaroon kami ng “JS Prom” lahat kami ay nagpaganda at talagang nag enjoy sa gabing iyon. Halo-halong emosyon ang aking nadama saya, kilig at dismaya, dahil hindi ako isinayaw ng aking “crush”. Sa aking natitirang taon sa sekondarya ay masasabi kong naging masaya at talagang marami akong hindi malilimutang karanasan. Natutunan kong mag “cutting class” dahil napag pasiyahan ng aking mga kaibigan na gumala sapagkat isang sabjek lang naman kami sa hapong iyon. Subalit hindi kami pinahintulutan ng gwardiya lumabas dahil nga oras pa ng klase. Kaya ang ginawa namin ay pumunta sa likod ng paaralan at doon dumaan, mabuti na lamang at hindi kami nahuli. Pero pinagsisihan ko ang aking ginawa na sumama sa aking mga kaibigan dahil nagkaroon kami ng maikling pagsusulit. Naghihinayang ako dahil kabilang ako sa top ten at ang isa pa ay isa rin ako sa student council ng aming paaralan at mataas din ang aking posisyon dahil ako ang sekretarya. Kaya naman
• 3.
  nakakahiya kung napag-alamaniyon ng aking kapwa mag-aaral. Hindi ko na inulit ang kamaliang iyon. Noong disyembre 17 taong 2011 ginanap ang aming kahuli-hulihang “christmas party” talagang nag enjoy kami ng araw na iyon at ginawa itong hindi makakalimutan ng bawat isa. Dumating ang araw ng aming pagtatapos nakaramdam ako ng lungkot at saya sa araw na iyon, Maalungkot dahil mahihiwalay na naman kami ng aming mga kaibigan sa isa’t isa, Masaya dahil magkakaroon na naman ng bagong kaibigan at panibagong buhay na naman ang aming tatahakin. Haiy! talagang nakaka miss ang “highschool life” ang sarap balik-balikan. Totoo pala talaga na masaya ang hayskul dahil dito nagsisimula ang lahat. Buhay kolehiyo, sabi nila ito ang pinaka seryosong bahagi ng pag-aaral dahil ito ang magigng batayan ng ating tagumpay sa buhay. Nang makapasok ako dito sa “West Visayas State University” ay masaya ako dahil marami ang nagsasabi na ito ay magandang paaralan at mataas ang “standard”. Kaya sinikap ko talagang makapasok dito kahit na napakadaming kinakailangang pagdaanan bago ka makapasok. Sa unang buwan ng aking pag-aaral sa “west” ay medyo nahihirapan ako sa aking kursong kinuha dahil hindi ko talaga ito gusto pero tinanggap ko na lang para sa aking mama. Marami akong naging kaibigan at masaya ako na nakilala ko sila lalong-lalo na ang aking mga barkada na kasama ko sa kalokohan at ang masaya pa ay hindi kami nag aaway simula nang kami ay nagkakilala. Dito ko rin naranasan ang madurog ang puso dahil sa pagmamahal. Sa ngayon, masaya na ako sa aking buhay at kontento na sa kung ano mang meron ako ngayon. At patuloy akong magsisikap sa abot ng aking makakaya hanggang sa matupad ko ang aking mga pangarap sa buhay.